De viurer ab tants afanys
es avuy lo darrer día;
jo casarme no podía
fins á haber cumplert vint anys;
aixís lo meu pobre pare
ho mana en son testament,
mes aquet impediment
queda ja salvat desd' are.
Avuy lo plech s' obrirá.
Ramon.
Y demá...
Layeta.
Y demá...Demá direm
á n' al oncle, 'ns estimem...
Ramon.
Y... res... 'ns volem casar.
¿Y si 'l plech manés que algú?...
Layeta.
Lo plech pot desheretarme,
pero no pot obligarme
á que jo no 'm casi ab tú.
Ramon.
¿M' ho dius de veras?
Layeta.
¿M' ho dius de veras?¿Y creus
que jo á n' á tú 't deixaría?
Ramon.
¡Ay, dins del cor m' hi cabría
hasta el campanar de Reus!
Torno luégo.
Layeta.
Torno luégo.¿Te 'n vas?
Ramon.
Torno luégo. ¿Te 'n vas?Sí,
mes torno d' aquí un instant;
tinch d' arribá aquí al devant
á veure al senyor Magí.
Layeta.
Pero, Ramon, te demano
no dí al oncle, fins demá,
res de lo dit.
Ramon.
res de lo dit.¡Oh, ya, ya!
Zit-to, zit-to, piano, piano. Zit-to, zit-to,(Se 'n va pel foro cantant.
ESCENA III
LAYETA y DON NICASI, que surt luégo por la segona porta dreta.
Layeta.
¡Y que n' está de content!
Ja es baix de tot de l' escala;
entraré aixó al menjador
que 'm sembla que l' oncle baixa. (Entra al menjador per la porta esquerra ab lo plat montat.)