Pàgina:Obras rimadas de Ramon Lull (1859).pdf/143

De Viquitexts
Aquesta pàgina ha estat validada.
137
raimundo lulio.

 IX.
 Estava lo meu fill entre' els jueus cluchat;
Cascún colps li donava, dient:—¿quí t'ha tochat?
Pus que tu 't fas profeta, devina veritat.—
Estava lo meu fill pacient é sanat
Per donarnos eximpli de gran humilitat
E de gran paciencia; perque fa gran pecat
Qui no pren son eximpli qui tant li ha costat
E qui no fa ço que pot com él sia honrat.
Ah senyors! com son trista com tant pauch es amat
Lo meu fill Deus, qui nos ha tant donat,
E que per nosaltres es tan fort avilat.
¿Ha negun entre vos qui n' haja pietat?

 X.
 Pres es estat mon fill é per villanía;
En la sua cara cascun li escopia;
Cara de Deu é home é on tot bé havía
En que veig escopir si ella podia
En ella escopir negú no y jaquía
E tant estava gran la inmundicia
Qu' en ella pausaven, que com la vesia
D' ella no'm venia lo gaug que solia;
E car a ella, lassa, venir no podia
E que la denejás un pauch no moria.
Ah cara gloriosa, d' on joy me venia!
E com gran gaug hauria si tocar vos podia!

 XI.
 Per la cara e' l coll veig lo meu fill ferir
Ab las mans, é no 's mou, tant ama soferir
E seu trista é esper quant s' en volrán jaquir.
¡Ah cara á qui tany honrament é servir
E que hom vos deman perdó de son fallir,
Que en axí vos veig colpejar é 'scarnir
Per tant malvat jueu! ¿com se pot abstenir
Que no plor é no faça mant amargós sospir?
Ah coll tan pacient! ¿com podets sostenir
Tan spés feriment, ni eu com puch vivir
Vesentvos per tant hom tan fort envilanir,
Ni los malvats jueus no ugar de ferir?