——
——————
Primera part
1¿Com puch dir ¡trist de mí ¡res en just lláu
Del Deu que feu lo mon y feu lo cèl,
Del Deu, que per qui el ven ab bes de páu
Hòm se fá y mòr y viu baix lo blánch vèl?....
¡Çell á qui el lláu dels Sants tan sòls li pláu
Y lo cant dels Nòu Còrs dolç com la mèl!
Mes si la veu de l'áu fins al cèl vá
¿Com no la veu de l'hòm que lláu li da?
9Dam la Fé qu'en un punt á Sen Páu feu
Gran de gich, bò de mal y de flach fòrt;
Bé tan alt y tan gran que no té preu,
Llum qu'en mig de la mar nos trau à pòrt,
Dò que dú els ulls de l'hòm cab á son Deu
En tan qu'en lo mon viu y fins la mòrt....
Y plé tot lo sprit meu del teu Sant fòch
Vaig á dir cuant val Deu y el mon cuant pòch.
17Tot cuant es y há de ser tot fon no res;
Fon qui diu:—«Soch qui soch»—qu'es Deu tan sòls,
Y el sòl y cuant hia baix, tot tan pòch es,
Que Deu ab un sòls buf ho pòt fer pols....
Son pa Deu mils de ayns un jòrn no mes
Y l'hòm en son curt juí creu que son mols....
Y los monts y los mars que tan grans creu
Son tan gichs que de llunt Deu sòls los veu.
