Pepa. | Pues bueno, ma esplicaré, ya que veyo qu’es presiso. |
Sarg. | (Me ha clavao!) Tiene usté rason, señora. |
Pepa. | Qué poc sap un andaluso cuánt vale una llauraora. |
Sarg. | Vale usté, segun mi cuenta, por los ojos dies miyones; |
Pepa. | Qué no será enredraor un andalus! Só soldao, |
Sarg. | ¡Várgame la mar salá cómo habla esta criatura! |
Pepa. | Soldat, ¿qué vosté es figura que yo no sé el castellá? |