Pàgina:Jochs Florals de Barcelona en 1864.djvu/81

De Viquitexts
Aquesta pàgina ha estat revisada.

 Piei atubo au fougau, la vieio,
Sa regalido de bourreio,
E sa voues routo, en tremoulant:
«—Aro, dis à la piéuceleto,
Lou fio cremo, e sian plus souleto:
L' Esperit parlo, ô ma pouleto!
A la masco dóu Castelan!»

 E l'amourouso, espavourdido:
«—Masco, moun amour es ma vido!
More, s'emmasques moun amour.»
«—Noun vole amoussa toun estello:
Pamens, s'un nivo l'emmantello,
Jéu noun poudrai, ô jouvencello,
Je tourna rèndre sa clarour...

 — «Porje eici, porje ta manoto...»
quatecant un crid de machoto
Estavanis la pauro enfant...
«— Ai! malur! fai la vièio masco!...
Ai! ma chato, quand vendra Pasco,
A Nostro-Damo-de-Venasco
Noun calignaras aquest an!

 Liuen dóu Coumtat, liuen dis aupiho,
Jéu vese alin uno tourriho...
Je sies anado t'embarra...
Uno raubo de lano blanco,
Pecaire! escound ti bellis anco
E quand tout ris dins ta calanco,
T'entende soulo souspira.

 «Jéu dins lou dòu vese un troubaire,
Jéu ause, en Prouvènco, un cantaire
Que dis, en plourant, sa doulour...»
E s'aubourant, atremoulido:
«—Masco, moun amour es ma vido!
Mourirai donc, la chato crido!
M'as passi moun bel ile en flour!...»