Pàgina:La fi de Serrallonga (1898).djvu/17

De Viquitexts
Aquesta pàgina ha estat validada.
Joana Ah! no tinch jo de plorar!

un cor fort Deu va donarme
mes veyente á tú sufrir
de dolor lo cor me salta.

Fad. No ploreu, no ploreu mes,

que fins me destrosséu l' anima.

Joana Cóm vols que no plori si

mon consol es plorar, Jaume.

Serr. Portéu al cor la tristesa.
Fad. Es gran pena.
Tall.  Es gran desgracia.
Fad. Mon cor avesat á anar

entre boscos y montanyas,
no havía sofert ja may
lo dolor que sufreix ara.

Joana Igual me passa, Fadrí;

no hauría jo de queixarme
havent jurat aquell día
quan vaig eixir de ma casa;
pro á voltas venen tals cops
que no poden aguantarse,
y aquest d' are es un dels tals
que 'l cor ha volgut trencarme.

Serr. Esposa meva, per qué

tanta pena t' aclapara
quan me veus al teu costat
sens temor d' abandonarte?
¿Per qué al marxarnos m' has dit
que no plorarías, y are
has de plorar? Oh, no ploris,
fesme aqueix favor, Joana.
Te pesa ya aqueixa vida
que portém tan agitada?
¿Vols tornar á la ciutat
á fer vida regalada?

Joana Oh Joan! ¿Qué dius? ¡No ho crech!

¡Desgraciat! ¿Vols enganyarme?

Serr. ¡Ja may!
Joana  Donchs digas, per qué

fas estas preguntas vanas
quan ja sabs que moriría
gojosa pera salvarte?