■ Ui_C-iiuiÍMW¿^»ie«—£tfK ϊ—V li-iUJUiili 15 ΧΑΡΜΙΔΗΣ ô 8' έλθών μεταξύ εμού τε καί του Κριτίου έκαβέζετο. ένταύ4- 8α μέντοι, ω φίλε, έγώ ήδη ήπόρουν, καί μου ή πρόσθεν θρασύτης έξεκέκοπτο, ήν εΐχον έγώ ώς πάνυ ραδίως αύτώ διαλεξό μένος* επειδή δέ, φράσαντος του Κριτίου οτι εγώ εΐην δ το φάρμακον επισταμένος, ένέβλεψέ τέ μοι τοις όφθαλ- d μοις άμήχανόν τι οίον καί άνήγετο ώς έρωτήσων, καί οι εν ττ παλαίστρα άπαντες περιέρρεον ή μας κύκλω κομιδή, τότε δή, ω γεννάδα, εΐδόν τε τά εντός τού* ιματίου καί έφλεγόμην καί ούκέτ' εν εμαυτου ήν καί ένόμισα σοφώτατον εΐναι τόν Κυ- δίαν τά ερωτικά, ος είπεν επί καλοΟ λέγων παιδός, αλλω υποτιθέμενος, εύλαβεΐσθαι μή κατέναντα λέοντος νεβρόν ελ~ e θόντα θανάτου σ' ή θέα μοΐραν αιρεισθαι χρεών* αυτός γάρ μοι έδόκουν ύπό του τοιούτου θρέμματος εαλωκέναι. ομως δέ αύτου ερωτήσαντος, ει επισταίμην τό της κεφαλής φάρμα- κον, μόγις πως άπεκρινάμην οτι επισταίμην. Τί ουν, ή δ' ος, εστίν ; Καί έγώ εΐπον δτι αύτο μεν εΐη φύλλον τι, επωδή δέ τις επί τώ φαρμάκω εΐη, ήν ει μέν τις έπόιδοι &μα καί χρωτο αύτΟ, παντάπασιν ύγιδ ποιοι τό φάρμακον άνευ δέ της 156 επωδής ουδέν δφελος εΐη τοΟ φύλλου, καί δς, Απογράφομαι τοίυυν, £φη, παρά οοΟ τήν Ιπωδήν. Πότερον, ήν δ' εγώ, έάυ με πείθης ή καν μή ; Γελάσας ουν, Έάν σε πείθω, εφη, ω Σώκρατες. Εΐευ, ήν 5' έγώ- καί τούνομά μου σύ άκριβοΐς; Εί μ ή αδικώ γε, Ιφη· ού γάρ τι σοΟ ολίγος λόγος εστίν εν τοις ήμετέροις ήλικιώταις, μέμνημαι δέ Ιγωγε καί παις ων Κριτία τωδε ξυνόντα σε. Καλώς δέ σύ, ήν δ' εγώ, ποιών μάλλον γάρ σοι παρρησιάσομαι περί τής επωδής, οία τυγχάνει h οδσα' αρτι δ' ήπόρουν, τίνι τρόπω σοι ενδειξαίμην τήν δύ- ναμιν αυτής, εστι γάρ, ώ Χαρμίδη, τοιαύτη οΐα μή δύνασθαι τήν κεφαλήν μόνον ύγια ποιεΐν, άλλ' ώσπερ ίσως ήδη καί σύ άκήκοας των αγαθών ιατρών, έπειδάν τις αύτοΐς προσέλθη τούς οφθαλμούς αλγών, λέγουσί που, δτι ούχ οιόν τε αυτούς μόνους έπιχειρεΐν τούς οφθαλμούς ιασθαι, άλλ' άναγκαΐον εΐη d τ, ÈV Τ : εττ ΒΪΙ'
