25 ΧΑΡΜΙΔΗΣ 164 ουδέν γέ σε ϊσως κωλύει αληθή λέγειν* τόδε γε μέντοι, ήν δ' εγώ, θαυμάζω, εί σωφρονοΟντας ανθρώπους ήγεΐ σύ άγνοεΐν δτι σωφρονοΟσιν, Άλλ' ούχ ήγοΟμαι, εφη. Ούκ ολίγον πρό- τερον, εφην έγώ, ελέγετο υπό σοΟ, οτι τούς δημιουργούς ουδέν κωλύει καί αυ τά τών άλλων ποιοΟντας σωφρονεΐν ; Έλέγετο γάρ, εφη· άλλά τί τοΰτο ; Ουδέν άλλά λέγε ει δοκεΐ τίς σοι b ιατρός, ύγια τινά ποιών, ωφέλιμα καί έαυτώ ποιεΐν καί έκείνω ον ίώτο ; 'Έμοιγε. ΟύκοΟν τά δέοντα πράττει δ γε ταΟτα πράττων; Ναί. Ό δέ δέοντα πράττων ού σωφρονεΐ; Σωφρονεΐ μέν oûv. *Η ουν καί γιγνώσκειν ανάγκη τω ιατρώ, δταν τε ' ώφελίμως ιδται καί δταν μή ; καί έκάστω τών δημιουργών, δταν τε μέλλη ονήσεσθαι από του έργου ου αν πράττη, KaL δταν μή ; 3Ίσως οΰ. Ενίοτε apa, ήν Ô' έγώ, ώφελίμως πράξας C η βλαβερώς δ ιατρός ού γιγνώσκει εαυτόν ώς έπραξε* καίτοι ώφελίμως πράξας, ώς δ σος λόγος, σωφρόνως επραξεν. ή ούχ ούτως έλεγες; *Έγωγε. ΟύκοΟν, ώς εοικεν, ενίοτε ώφε- λίμως πράξας πράττει μέν σωφρόνως καί σωφρονεΐ, άγνοεΐ δ' εαυτόν δτι σωφρονεΐ ; Άλλα τούτο μέν, έ'φη, ώ Σώκρατες, ούκ οίν ποτε γένοιτο, άλλ' ει τι σύ οιει εκ τών έμπροσθεν ύπ' ΙμοΟ ώμολογημένων εις τοΟτο άναγκαΐον εΐναι συμβαίνει, εκείνων αν τι εγωγε d μάλλον άναθείμην, καί ούκ αν αίσχυνθείην δτι μή ουχί ορθώς φάναι είρηκέναι, μδλλον fj ποτε συγχωρήσαιμ' αν άγνοοΟντα αυτόν εαυτόν άνθρωπον σωφρονεΐν, σχεδόν γάρ τι εγωγε αύτο τουτό φημι εΐναι σωφροσύνην, το γιγνώσκειν εαυτόν, καί ξυμ- φέρομαι τώ έν Δελφοΐς άναθέντι το τοιοΟτον γράμμα, καί γάρ τοΟτο οΰτω μοι δοκεΐ το γράμμα άνακεΐσθαι, ώς δή πρόσ- ρησις ουσα τοΟ θεοΟ τών εισιόντων άντί τοΟ χαΐρε, ώς τούτου e μέν ούκ δρθοΟ οντος τοΟ προσρήματος, τοΟ χαίρειν, ουδέ δεΐν τοΟτο παρακελεύεσθαι άλλήλοις άλλά σωφρονεΐν. ούτω μέν δή ο θεός προσαγορεύει τούς είσιόντας εις το ιερόν διαφέρον τι ή oi άνθρωποι, ώς διανοούμενος άνέθηκεν ο άναθείς, ώς μοι <ι i yc m BW , γε Τ bs εχάστω TV : l·/Λστφ τί Β || ¿6 ού TW : τοΟ Β JJ « <τύ W : σοι //'/' || e ι τυΟ /αίρειν Β* Stohaeus : τό χαίρειν ΒΤ : sed. Cobet e 2 αλ~ λήλοις Β Stohuew : αλλήλους Τ
