Lo llibre dels poetas/Anfos II
ANFÓS II.
Per mantas guizas m' es datz
joys e deport e solatz;
que per vergiers e per pratz,
e per fuelhas e per flors,
e per temps qu' es refrescatz,
vei alegrar chantadors:
mes al meu chan neus ni glatz
no m' ajuda, ni estatz,
ni res, mas Dieus et amors.
E pero ges no-m desplatz
lo belh temps, ni la clardatz,
ni 'l dous chans qu' aug pels playssatz,
dels auzelhs, ni la verdors;
qu' aissí-m suy ab joy lassatz
ab una de la melhors
qu' en lieys es sens è beutatz;
per qu' ieu li don tot quan fatz,
e joys e pretz et honors.
En trop ricas voluntatz
s' es mos cors ab joy mesclatz,
mas no sai si s' es foudatz,
o ardimens, o paors,
o grans sens amezuratz,
o si s' es astres d' amors;
qu' anc, de l' hora qu' ieu fuy natz,
mais no-m destreys amistatz,
ni-m senti mal ni dolors.
Tan mi destrench sa beutatz,
sa proeza e sa bondatz,
qu' ieu n' am mais sofrir en patz
penas e dans e dolors,
que d' autra jauzens amatz
grans bes faitz e grans secors;
sos homs plevistz e juratz
serai adés, s' a lieys platz,
denan totz autres senhors.
Quan mi membra dels comjatz
que pres de lieys totz forzatz,
alegres suy e iratz;
qu' ab sospirs mesclatz de plors
me dis: «—Belhs amics, tornatz
per mercé, vas me de cors;»
per qu' ieu tornaray viatz
vas lieys, quar autre baysatz
no m' es delietz ni sabors.