Pàgina:Curial y Güelfa (1901).djvu/351

De Viquitexts
Aquesta pàgina ha estat revisada.
331
Llibre segon.

fes loch a les mies paraules e disponte a pendre consell. Reeb lo donques de mi, qui altra cosa sino ton be e ta honor no desig, e responme:

Melchior. ¿Quina injuria fa a tu la Guelfa, si lo seu auxili e no lo teu te denega?
Curial. Nom fa injuria alguna.
Melchior. ¿Donchs perque plores?
Curial. No plor per injuria, mas per quem condampna a tort, e cas que alguna errada li haia feta, no mereix tan gran punicio.
Melchior. Certes tu has errat e nos pot dir lo contrari, e les punicions nos deuen donar a voluntat dels punits; e donchs calla e faras be, car lo plorar no procura remey.
Curial. Ans es lo contrari, car lo plorar aleuja la dolor.
Melchior. Ja va be lo fet, e plaume que cerques via per aleujar la dolor.
Curial. Dichte, Melchior, que moltes vegades aue los homens morir, esclatant los la fel plorant.
Melchior. Hoc, mas tu per remey plores, e no per esclatar.
Curial. ¡A Melchior, pare meu! Prech te si esser pot, que cerchs altra via a ma consolacio, e ab los ulls de la pensa mira la color del meu cor; vet la mort quem menaça cuydant se que yo la tema. No sab ella