Pàgina:Deu y lo mon - El Pensamiento de Valencia (1858).djvu/19

Conclusion
569Riu te, puix ¡oh, bon Deu! y tot es pau,
Riu te, puix ¡oh, bon Deu! y viu tot hòm,
Riu te y de lo seu niu sens pòr ix l'áu
Y en lo mont y en lo plá s'òu ton sant nòm;
Riu te y llunt de lo mon baix del cèl blau,
Ab gran pòs, á lo peu d'un vèrt fresch óm,
En souys tan purs com l'òr se pèrt ma ment
Y se dòrm lo meu còr al sò del vent.

577Sòls Deu es gran que dalt del seu front d'òr
El eix de lo mon rig ab tan alt art,
Qui té en sa ma lo plany ó el gòix del còr,
Els jòrns de l'hòm y de la mòrt lo dart:
Gran y Bò es Deu, mes Just; tin li puix pòr
Qu'et pòt dar un trist fí, com del cèl part;
Qui vòl per bò cuant tem per Just á Deu
Bé pòt dir en lo mon que lo cèl veu.

585Per Bò y Just, vull á Deu y crech qu'un tròs
De lo cèl per lo menys lo sprit veu ya....
Mes ¡ay! per mig del mon vá lo meu còs,
Y el ull trist no veu mes que lo mon vá....
Lo mon que cuan tinch fam no'm da ni un mòs,
Lo mon que cuan yo caich ni'm da la ma....
Si puix Deu es tan bò y el mon tan fier
No vull yo ser del mon; de Deu vull ser.

593De Deu, de Deu, qu'el mon un jòrn te fí,
Jòrn ¡oh, glay! en que trem lo còr dels mals
Cuan á la veu de Deu la llum del juí
Ha de fer clar lo vèr y lo qu'es fals:
Jòrn, en que ya de cèrt se sab qui es qui,
Y si tens pur lo pit, tot cuant tú vals:
Jòrn en que Deu en mig de llams y tròns
Al fòch á los mals dú, y al cèl als bòns.