Pàgina:Deu y lo mon - El Pensamiento de Valencia (1858).djvu/3

57Qui té pòch seny diu molt y.... no diu res;
Tot qui l'òu d'ell se riu, fins el mes ruch;
Mes qui sab, cuan un punt un pòch fosch es,
Diu molt greu: "-No veig clar; tan sòls dir puch
Qu'es lo mon un breu pas, un buf no mes;
Que á l'hòm mes tés, mes fòrt, li pòt un cuch;
Que la polç de los gichs y de los grans
Cap, de cèrt, en lo buit de mes dos mans" -

65Al que no sab ni sent sòls tot li plàu,
Puix res de bó ni mal son còr li diu;
No sab que el cèl que vém ni es cèl ni es bláu;
Mes llunt del nas no veu, y á son gust viu:
Per un gran gólf no veu que vá en sa náu
¡Náu que á tombs dú lo vent! de tot s'en riu....
¡Ay! d'ell si de la Fé n'òu lo crit sant
Y es riu, cuan al just Deu sòls mòu lo plant!

73En cuant hiá baix del cèl no hiá res nòu:
Un hòm molt alt y gran.....á cents n'ham vist;
Un cèl fosch tròns y llams.....fá temps que plòu:
Hu qu'es riu de no res.... á mills s'han rist:
Hu qu'es playn sens per que.....¡cuant plòr no s'òu
Hu que ment per que ment.... ¡ja no te gist!
Sòls es nòu en lo mon y may se veu
Hu que se mòr de fam si creu en Deu.

81Deu que brins li da á l'au pa lo seu niu;
Deu que á lo lir del prat lo vist de blanch;
Deu que pals bòns y els mals—«Ix»—al sòl diu;
Deu que á tots nos fá un llòch en son alt banch;
Deu que cuan trists nos veu diu al cèl:—«Riu»—
Deu que per grans y gichs vá dar sa sanch;
Deu qu'es tan dolç que há dat á la flòr mèl;
Deu qu'es tan bò que há dat al mon lo cèl.