Pàgina:Jochs Florals de Barcelona en 1865.djvu/54

De Viquitexts
Aquesta pàgina ha estat revisada.

jo las fontetas—en las vessanas;
y boiras negras—y boiras blancas
aixis que 'm troban—lluny m' acompanyan.
Si 'm las donasseu—estas flors gayas,
¡ay, que contenta!—¡ay, qu' encisada!
Hivern me cridan—totas las brancas
quan de las fullas—ja despulladas
pèl bosch me veuhen—bèn enmantada.
Hivern me cridan—totas las plantas
que sus la terra—per fèr brotada
tan sols esperan—véurem llunyana.
Hivern me crida—l' aiga gebrada,
y 'ls vents que xiulan—en las montanyas,
en los curts dias—y en las nits llargas.
Si 'm las donasseu—estas flors gayas,
¡ay, que contenta!—¡ay, qu' encisada!—

 Recula aquesta—y un' altra avansa,
y aixis al jutges,—tota manyaga,
tota dolsura,—contenta parla.

 —Jutges, bons jutges—jo sò arribada
per' emportarme—lo qu' en la taula
raigs esparpilla—bells com no gaires.
Jo l' herba verda—deixo daurada;
la fals m' estima,—me busca ab ansia;
cantan mas glorias—negras cigalas;
del sol qu' abrusa—sò la estimada;
las ombras fujo,—busco las planas;
las aigas deixo—lliscar brusantas.
Estiu me diuhen,—batent sas alas,
las aucelletas—que fan niuhada
entre las fullas—de grossas brancas.
Estiu me cridan—las sargantanas
quan en la vella—mig esquerdada