home, perque are sí qu'ho veig qu'ho ha sigut tota la vida un mal home, per allá baix divertintse pels hostals, y... tantdebó s'hi quedés per sempre! Perque si'l Sebastiá no tornava may més, qui sab si'l Manelich encare'm perdonaria, qu'ell sí qu'es bo, que se li veu á la cara, y m'estima; qu'ell no s'ho pensa, nó, que jo'l senti cada nit com ve á ajéures devant la porta del meu cuarto... y sanglota... sanglota!... (Plorant.) Sinó qu'll no'm diu res y'm deixa fer lo que vull!... (Després de plorar. Resolta.) Mes jo no vull que'l Manelich parli més ab la Nuri, perque jo'm consumo; que aixís, ay Deu meu, parlava ab mí'l Sebastiá quan me va coneixer! Jo no ho vull que s'estigui ab ella! Me'n hi vaig á casa d'aqueixas donotas!
(Al anar á sortir trova al Tomás que ve, y torna á la escena ab ell.)
MARTA y TOMÁS
Ahont vas, Marta?
Ni jo ho sé. Y teníu: ja no vaig enlloch.
De la hermita he vist sortir al Manelich, y per aixó vinch, vetho aquí; que ab ell no vull trobarme. Qu'está més desesperat!...
Desesperat?...
Y que no te rahó'l xicot? Tothom se n'hi riu. Y
