Pàgina:Un Fandanguet en Paiporta (1867).djvu/25

De Viquitexts
Aquesta pàgina ha estat validada.
—23—
Casimiro. ¡Hóme cantém dos copletes!
Gostino. Son millórs sinse la ele.
Casimiro. Ya mamarás.... no t'apretes.
Gostino. Ni m'aprete, ni m'afluixe,

no mes te dic que no cante
hasta que la porta arruixe...

Casimiro. Beu aigua del pou, ¡tunante!

Llorensa. Antes de ballar les chiques,

¿per qué no cantes, Maria,
eixes coples tan boniques
que cantabes l'atre dia?

Marieta. La meua grasia es mol póca.
Llorensa. ¡Així en tinguera yo tanta!
Inés. Aném, dóna, canta.... canta.
Casimiro. Y tú, Sento, toca.... toca.

 (Dirichinse á la orquesta, que tira ma als violins.)

Marieta. ¡Pero, si no sé.... Señor!...
Inés. Dos cansonetes no-mes.
Casimiro. Si no vól cantar, Inés....

fes que et torne el mocador.

 (Marieta es riu y fá l'acsió de llevarse el mocador. Inés liu
  impedix rientse també, y dientli:
)

Inés. No, no ... lo que vull que cantes.
Marieta. ¡Quin empeño, Deu nos lliure!

En fí.... lo que t'ha dit antes....
probaré un rato á fer riure.

 Ací pot cantar ara Marieta... alló que vullga; sempre que siga acoplat y propi del baile de que se trata. Mentres ella canta, tota la reunio estará escoltantla en la boca uberta, y al concluir cada cópla, ó el total de lo que siga, aplaudiran en palmades y crits, etc.

Casimiro. ¿Tú eres la que no sabies?.

¡Captemins!

Gostino.   ¡Bó ha estat el trobo!
Quico. ¿Qué li pareix D. Maties?