345Y el que es mòr may veu ja la llum del sòl;
Ni les flòrs de lo prat ni los cèls veu;
Que per mes que á lo còr del hòm li dòl,
Pèrt tot cuant té, del tumb á lo trist peu;
Sos fills, sanch de sa sanch, pért, que tant vòl;
Pèrt l'òr el rich, y el nu lo trist drap seu.
Els clars ulls que per bells dich:—«Sòls»—de cèrt
Son com el sòl qu'es pòn y sa llum pèrt.
353La que lo meu còr vòl ¡ay! polç se fa,
Ses buels de brill com l'òr polç son no mes
Polç lo cèl de son front y polç sa ma
Y lo seu peu tan breu polç no mes es.
Dins d'un clòt son lint còs ab [1] los cuchs vá
Y may ja ¡trist de mí! me pòt dir res....
Que sen vá com lo fum.... yo no sé hon....
Y em veig sens la que vull en mig del mon....
361La que feu tan gran bruit, la que als seus peus
Fon un jòrn de grans Reis per drap lo mant;
La que ab un còlp tan sòls de los ulls seus
Un foll ó un pèch va fer del hòm mes sant;
La que de trunf en trunf en sos jòrns breus
A plaer vá dur als còrs, ja gòig, ja plant;
La que fon brill del mon;—òix del mon es,
Y es.... que va dar lo tems un pas no mes.
369Y vent son bell cos mòrt, á veu en crit
Ple de gláy y de dull diu huí lo mon:—
¡Com tu la qu'en tòt l'òrb feu tan gran bruit!
¡De tes arts, de tos trunfs al fi qué fon!
¡Com la que va ser jòrn, ja huí en la nit!
¡Com tes ulls darts de mòrt ja sens llum son!
¡Pál ton front, òs ja y pell, llunt fuig de tú
Fins lo qui mes te vòl y al camp te du....
- ↑ Inicialment deia "son lint ab".
