153Qui bens no té y té pau ¿qué mes bé vòl?
Tan trist viu qui té molt, com qui poch té,
¡A tots nos da cuan ix la llum del sòl,
Y la mòrt pas á pas cab á tots vé...!
Mes hiá qui fuig la páu de lo seu sòl,
De sonys vans com lo vent lo seu cap ple,
Y á fer sa sòrt s'en vá dret al Nòu-Mon
Hon creu qu'es òr la polç y richs tots on.
161Sen vá crent, qu'en sa má té ja la sòrt;
Mes ¡ay! que de la mar se veu en mig;
Té baix de los seus pèus, el trist, la mòrt;
Y á la llum de los llams lo seu fi llig.
Lo vent dú á còlps sa nau.... llunt es lo pòrt...
Ni drap, ni rem li val.... mes si la rig
Deu y de tan mal pas el tráu en bé,
Com molts, tan buit com va, de la mar vé.
169No vull l'òr del Nòu-Mon, la mar no em plau;
Qui vòl ser rich, vòl pleits y mal de cap.
Viu llunt del mon y quiet dins lo teu cáu,
Que fins un Rey es.... [1] res, y es mòr al cap.
El que vá per los alts es el que es cau:
No fa cas del òr vil tot hòm que sap:
Un hòrt vull, plé de flòrs; un cast, dolç bes;
Un tròç de pá, un bòn fill, y no res mes.
177Sòls el que viu, com dich, y tem á Deu
Es el que mes á gust en lo mon viu;
Cuant ix lo sòl ¡ab quin gòig sa llum veu!
¡Cuan grats son als seus ulls lo mont y el riu!
S'òu ab lo cant de l'áu lo dolç cant seu
Y dels richs y dels grans del mon s'en riu;
Y cuan ya vell, com qu'es en la fé fòrt,
Lo cèl de par en par veu en la mòrt.
- ↑ Inicialment deia "es.... no res"
