Poesíes mallorquines/Lo qu'es amor (a n'Angeleta Sancho)

 Lo qu'es amor


a n'Angeleta Sancho y Sureda


 A tu, qu'ets com la poncella,
com la clara fontanella
de ramorosa frescor,
vull ferte una contarella,
te vull dir lo qu'es amor:
qu'axò es una cansó vella
que canta tot glosador.

 Té cada cor qui batega
llarga historia que contar;
l'escull que la mar roega
sap l'amargor de la mar.

 Y com la flor que'l sol besa
sap lo qu'es llum y calor,
sap tot cor lo qu'es tristesa,
lo qu'es pler, lo qu'es amor.

 Es estranya mescladissa
de ventura y de dissort:
sempre vola, sempre frissa,
may té sossech ni conhort:

 Y sempre inquieta y en guerra,
com la flama que va y vé,
té la gloria y té la terra,
la mort y la vida té:

 ja xalesta, ja entristida,
com la vida y com la mar,
com la mar y... com la vida
que's sent y no's pot contar.

 Fugitiu com l'oronella,
com la lluna somiador:
dolç y encès com la roella,
com la llum encisador.

 Y té l'aspror de la serra
y l'agombol de la llar;
es com l'aire que, a la terra,
s'es mester per alenar.

 Copa al raset d'ambrosía
y calze vessant de plors...
Si't ferís, te semblaría
qu'ara néxes, qu'ara mors,

 y tastes, amb ilusori
contrast de fèl y de mèl,
les penes del purgatori
y les gaubances del cèl.

 ¡Ay, si un día t'encativa
el bell encativador,
bé pensarás en l'oliva
de nom dolç y aspra sabor!

 Y de bades voldrás riure,
de bades voldrás fugir...
Qui bé estima, no pot viure
sense aquell qui'l fa morir.

 May el cor s'en assacía
ni s'en cansa, d'estimar:
¡té una set,... qu'engoliría
tota l'aygua de la mar!

 ¡Poble coret, qu'ets el patge,
la jugueta de l'amor;
un pobre maquet de platja
malmenat de la maror!

 Mes la maror es la vida,
y la calitja es la mort:
com més el vent s'alsa y crida,
empenya la nau cap al port.

 * * *

 Sense estudis ni saviesa,
sense solfa ni peresa,
com l'aucell refilador,
t'he cumplida ma promesa
y he cantada ma cansó:
¡te plany si no l'has entesa,
si no saps lo qu'es amor!

 Mars - 1903.